Kategoria: Nasze pasje …

    Jedną z moich pasji, a raczej czymś co sprawia mi przyjemność, jest zbieranie minerałów i kamieni szlachetnych. Już od najmłodszych lat miałam różne kolekcje. Kiedyś były to figurki zwierzątek, naklejki, „karteczki”. Pewnego razu mój tata przyniósł mi gazetę „Minerały i kamienie szlachetne”, do której dołączone było 22-karatowe złoto w listkach w małej buteleczce. Jednym tchem przeczytałam znajdujące się w gazecie ciekawostki. Zaczęłam prenumerować pismo. Kolejnym kamieniem był ametyst. Znów z zapałem pochłonęłam cały numer. Następny minerał nazywał się tygrysie oko. Każdy był wyjątkowy i piękny. Ich niesamowite kształty, struktury, barwy po prostu mnie zachwycały. Ciekawiła mnie ich waga, miejsce występowania, sposoby powstania. Dostałam specjalne segregatory z przegródkami na każdy okaz. Każdy z moich minerałów pochodzi z różnych miejsc naszego globu. Bardzo lubię je oglądać. Sprawia mi to dużo radości. Czasem biorę je do ręki, unoszę do słońca, żeby podziwiać ich błyszczące plamki. Niektóre minerały są oszlifowane i tym samym gładkie w dotyku, inne zaś pokazują piękno w odłamku skały.

 W jednym z numerów pisma było opisane doświadczenie, które można wykonać, by stwierdzić czy w galenie jest domieszka kryształów kwarcu lub kalcytu. Postanowiłam spróbować. Zarysowałam kamień szkłem, polałam go kilkoma kroplami octu – wszystko według instrukcji. Emocje sięgały zenitu. W wyniku reakcji zaczął wydzielać się lekki dymek o brzydkim zapachu. To był dowód na to, że jest tam kalcyt, ponieważ to właśnie on powoduje wydzielanie gazu.

O każdym minerale mogę mówić bardzo dużo, lubię dopatrywać się w nich nowych kolorów, zaskakujących rysunków na ich powierzchni. Przypominają mi kolory nieba jak np. agat lub turkmenit. Dzięki nim nauczyłam się inaczej postrzegać świat. Wiem teraz, że natura jest niesamowita i ile kryje w sobie cudów. To tylko jedna z moich pasji, ale chciałam Wam o niej opowiedzieć.

Może uda mi się kogoś tym zainteresować albo znaleźć kogoś, kto również podziela tę pasję.

Alicja Machowiak klasa 1A PGS

Niektórzy mówią, że to duże dzieci, które nie potrafią dorosnąć, w głowie im tylko zabawa i bieganie po lasach. Ja wiem, że to ludzie potrafiący po prostu pięknie żyć pełnią życia.

Zanim wstąpiłam w szeregi harcerstwa, nie wiedziałam o tej organizacji zbyt wiele. Wszystko zaczęło się w kwietniu 2010 roku… moja siostra dołączyła do drużyny. Czasem opowiadała mi trochę o swoich harcerskich przygodach. Początkowo mnie to nie zainteresowało. Nie sądziłam, że mogłabym w przyszłości również zaangażować się w taką działalność.

Sytuacja zmieniła się pod koniec wakacji tego samego roku, kiedy dostałam list od drużynowej. Druhna zapraszała mnie w nim na zbiórkę, która miała się odbyć na początku września. Miałam trochę czasu, żeby się zastanowić. W końcu zdecydowałam, że jednak pójdę. To przecież nie jest żadna zobowiązująca deklaracja. Jeśli mi się nie spodoba, odejdę i po prostu wrócę do domu. Stało się inaczej.

Wystarczyła tylko jedna zbiórka, bym dała się zaczarować magii harcerstwa. Wyjątkową atmosferą braterstwa i serdeczności. Poczułam wtedy, że w tym jest coś więcej niż tylko zabawa i rozrywka. Bardzo chciałam stać się również częścią tego „czegoś”. Już na tej zbiórce zostałam przydzielona do jednego z zastępów, który niestety po krótkim czasie się rozpadł. Ja wciąż nie odchodziłam. Wiedziałam, że tutaj mogę się rozwijać i wiele nauczyć. Zostałam więc przydzielona do innego patrolu o numerze XI i nazwie „Figado”. W nim poznałam najlepsze przyjaciółki – Jadzię i Bogusię. Razem z naszą zastępową spotykałyśmy się co tydzień w szkole Łejery i przeżywałyśmy nowe przygody. Moje przywiązanie do drużyny i harcerstwa rosło.

Już wkrótce stanęłam przed kolejnym wyzwaniem. Po roku nasza przewodniczka przeszła do wędrowniczek, ponieważ była od nas starsza i zgodnie z hierarchią obowiązującą w harcerstwie, należał jej się „awans”. Trochę bałam się tych zmian. Wiedziałam, że teraz spora część obowiązków spadnie na mnie i moje przyjaciółki. Jednym z nich było kierowanie zastępem w trakcie trzytygodniowego obozu. To zadanie nie należało do łatwych, ale chyba spisaliśmy się nieźle, bo przełożeni mieli już nowe plany w kwestii naszej harcerskiej „kariery”. Zdecydowano, że potrafimy już poprowadzić swoje własne zastępy. Bardzo się cieszyłyśmy, bo to wielkie wyróżnienie, ale oznaczało to również, że musimy zostać rozdzielone. Trafiłam do siódmego patrolu „Cesarki” i we wrześniu 2012 roku oficjalnie zostałam mianowana zastępową.

Minęły już prawie trzy lata od początku tej wielkiej przygody. Związałam swoje życie z harcerstwem i nie żałuję. Przede mną jeszcze wiele obozów, biwaków, gier terenowych, harcerskich ognisk, sprawności, przyjaźni i wrażeń. Jestem pewna, że sporo się nauczę. Patrzę z podziwem na starszych harcerzy, którzy tak wiele lat działają w tej organizacji i jeszcze bardziej przekonuję się, że harcerstwo może być pasją, której warto się poświęcić. Ona nie tylko bawi, ale przede wszystkim uczy, jak być coraz lepszym człowiekiem.

Asia Piasecka 1B PGS

[nggallery id=189]

O swojej malarskiej pasji opowiada Julia Mrozek uczennica klasy 1B PGS

Moją pasją już od najmłodszych lat jest rysowanie. Nie pamiętam, kiedy to się zaczęło… Chyba w momencie, gdy zobaczyłam rysunki mojej mamy. Wywarły na mnie ogromne wrażenie i chciałam rysować tak jak ona. Początki zawsze są trudne. Ja również tego doświadczyłam, bo na początku zupełnie mi nie wychodziło. Zniechęciłam się tym  bardzo,  chciałam nawet zrezygnować. Uważałam, że nie warto dalej rysować.

Na szczęście tego nie zrobiłam i zdecydowałam dalej doskonalić się w tej sztuce. Było warto. Z czasem rysowanie szło mi coraz lepiej. Próbowałam wielu form, ale najbardziej lubię szkic. Uwielbiam rysować martwą naturę, ponieważ nie trzeba jej dokładnie odwzorowywać i można korzystać z wyobraźni. Takich możliwości nie daje tworzenie obrazów ludzi. Ono niesie ze sobą pewne ograniczenia. Artysta nie może być już tak swobodny, jak w przypadku martwej natury.

Nigdy nie miałam zamiaru uczęszczać na zajęcia dodatkowe. Jestem tak zwanym samoukiem – ćwiczyłam rysowanie sama. Ono było dla mnie sposobem na spędzanie wolnego czasu. Często oglądam różne obrazy i rysunki. W ten sposób szukam inspiracji dla własnych malarskich prób i mogę się uczyć od profesjonalistów. Jeszcze nie znalazłam artysty, na którym szczególnie chciałabym się wzorować. Trudno byłoby mi również wskazać ulubione dzieło. Uważam, że każdy obraz jest na swój sposób piękny.

Co daje mi rysowanie? Przede wszystkim potrafię się dzięki niemu lepiej skoncentrować, bo tworzenie obrazów wymaga maksymalnego skupienia uwagi. Z pewnością mogę ciągle „ćwiczyć wyobraźnię”. Umiem także dostrzec ukryte piękno w rzeczach, które na pozór nic nie znaczą. Ta pasja sprawia mi przyjemność. Dzięki niej ciągle przypominam sobie, że… ,,ukryte piękno jest lepsze od jawnego’”. Mogę rysować w każdej chwili!

[nggallery id=176]